Chronologia wydarzeń życia ks. Blachnickiego

24 marca 1921

Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickiej z domu Miller.

1929

Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim.

1938

Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska.

1938-1939

Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach. Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy.

wrzesień 1939

Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września).

wrzesień/październik 1939

Zbiega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór.

październik 1939

Włącza się w działalność konspiracyjna w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).

marzec 1940

Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji.

27 kwietnia 1940

Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą.

24 czerwca 1940

Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201.

19 września 1941

Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach.

30 marca 1942

Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjna przeciw hitlerowskiej Rzeszy.

17 czerwca 1942

Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobowa wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na służbę Bogu.

14 sierpnia 1942

Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamienia mu się na 10 lat wiezienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny.

1942-1945

Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld.

17 kwietnia 1945

Zostaje wyzwolony przez armie amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld.

20 lipca 1945

Dzięki siostrze Adeli, która odnalazła go po wyzwoleniu w Lengenfeld, wraca do Tarnowskich Gór.

6 sierpnia 1945

Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.

1945-50

Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią. Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej.

25 czerwca 1950

Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry.

1950-56

Pracuje jako wikary w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1950-52), św. Mikołaja w Borowej Wsi (zastępstwo), Matki Bożej Różańcowej w Łaziskach Górnych (1952), św. Jerzego w Rydułtowach (1953-54), św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1955), św. Bartłomieja w Bieruniu Starym (1955-56).

lipiec-sierpnień 1951

Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp.

1951-1952

Wypracowuje pierwszy program rekolekcji przeżyciowych dla dzieci.

10-14 sierpnia 1952

Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie „Oaza Dzieci Bożych”.

19 lipca – 1 sierpnia 1954

W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów.

4-20 lipca 1955

W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca.

1952-1956

W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym zarządzającym diecezja, ks. infułatem Janem Piskorzem.

sierpień 1955

Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie.

1955-56

Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego.

listopad 1956

Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.

1956-58

Jest dyrektorem Ośrodka Katechetycznego.

8 września 1957

Proklamuje w Piekarach społeczną akcję przeciwalkoholową „Krucjata Trzeźwości” (od 10 sierpnia 1958 – „Krucjata Wstrzemięźliwości”). Ruch w przeciągu trzech lat mobilizuje ponad sto tysięcy osób dorosłych na terenie całego kraju do podjęcia abstynencji ofiarowanej jako ekspiacja w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ks. Franciszek Blachnicki naraża się swymi działaniami na nieustanne szykany ze strony władz PRL.

29 sierpnia 1960

Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości.

październik 1960

Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze „Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości”.

15 marca 1961

Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego za „rozpowszechnianie fałszywych wiadomości o prześladowaniu Kościoła w Polsce” i osadzenie w wiezieniu w Katowicach (w którym w czasie wojny oczekiwał na wykonanie kary śmierci).

19 lipca 1961

Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.

lato 1961

Kuria Diecezjalna spełnia prośbę Blachnickiego i kieruje go na studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina. Studia umożliwiają mu pogłębienie i uporządkowanie duszpasterskich doświadczeń z lat pięćdziesiątych. Okres ten owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie.

1963

Pisze pracę licencjacką pt. „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”.

1965

Broni pracę doktorską pt. „Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”.

1973

Habilituje się.

1966-77

Jest redaktorem „Biuletynu Odnowy Liturgicznej” w „Collecthanea Theologica”.

1964-1972

Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej. W oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II wypracowuje personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także koncepcje i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalna i teologie pastoralna ogólną.

1967

Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej, wypracowuje koncepcje i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.

8 czerwca 1979

Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.

1980

Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.

10 grudnia 1981

Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny.

1982

Osiada w ośrodku polskim „Marianum” w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam prace duszpasterska wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”.

czerwiec 1982

Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Nawiązuje kontakty ekumeniczne z różnymi wspólnotami chrześcijańskimi i ruchami odnowy.

27 lutego 1987

Umiera nagle w Carlsbergu.

17 lutego 1994

Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

5 maja 1995

Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski.

9 grudnia 1995

Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny.

1 kwietnia 2000

Doczesne szczątki Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego zostają przeniesione do Krościenka nad Dunajcem.

Opracował Marcin Miczek na podstawie:
ks. Adam Wodarczyk: Ks. Franciszek Blachnicki – życie i działalność w latach 1921-61, praca magisterska, Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne, Katowice 1993;
ks. Adam Wodarczyk: Ruch Światło-Życie. Osoba założyciela, historia ruchu i rozwój w archidiecezji katowickiej w: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1994-95, nr 27/28 ss. 343-357.

Źródło:  http://www.katowice.oaza.pl/?id=historia.Blachnicki#tt