- 24 marca 1921
- Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickiej z domu Miller.
- 1929
- Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim.
- 1938
- Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska.
- 1938-1939
- Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach. Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy.
- wrzesień 1939
- Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września).
- wrzesień/październik 1939
- Zbiega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór.
- październik 1939
- Włącza się w działalność konspiracyjna w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).
- marzec 1940
- Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji.
- 27 kwietnia 1940
- Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą.
- 24 czerwca 1940
- Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201.
- 19 września 1941
- Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach.
- 30 marca 1942
- Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjna przeciw hitlerowskiej Rzeszy.
- 17 czerwca 1942
- Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobowa wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na służbę Bogu.
- 14 sierpnia 1942
- Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamienia mu się na 10 lat wiezienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny.
- 1942-1945
- Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld.
- 17 kwietnia 1945
- Zostaje wyzwolony przez armie amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld.
- 20 lipca 1945
- Dzięki siostrze Adeli, która odnalazła go po wyzwoleniu w Lengenfeld, wraca do Tarnowskich Gór.
- 6 sierpnia 1945
- Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.
- 1945-50
- Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią. Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej.
- 25 czerwca 1950
- Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry.
- 1950-56
- Pracuje jako wikary w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1950-52), św. Mikołaja w Borowej Wsi (zastępstwo), Matki Bożej Różańcowej w Łaziskach Górnych (1952), św. Jerzego w Rydułtowach (1953-54), św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1955), św. Bartłomieja w Bieruniu Starym (1955-56).
- lipiec-sierpnień 1951
- Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp.
- 1951-1952
- Wypracowuje pierwszy program rekolekcji przeżyciowych dla dzieci.
- 10-14 sierpnia 1952
- Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie „Oaza Dzieci Bożych”.
- 19 lipca – 1 sierpnia 1954
- W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów.
- 4-20 lipca 1955
- W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca.
- 1952-1956
- W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym zarządzającym diecezja, ks. infułatem Janem Piskorzem.
- sierpień 1955
- Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie.
- 1955-56
- Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego.
- listopad 1956
- Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.
- 1956-58
- Jest dyrektorem Ośrodka Katechetycznego.
- 8 września 1957
- Proklamuje w Piekarach społeczną akcję przeciwalkoholową „Krucjata Trzeźwości” (od 10 sierpnia 1958 – „Krucjata Wstrzemięźliwości”). Ruch w przeciągu trzech lat mobilizuje ponad sto tysięcy osób dorosłych na terenie całego kraju do podjęcia abstynencji ofiarowanej jako ekspiacja w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ks. Franciszek Blachnicki naraża się swymi działaniami na nieustanne szykany ze strony władz PRL.
- 29 sierpnia 1960
- Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości.
- październik 1960
- Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze „Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości”.
- 15 marca 1961
- Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego za „rozpowszechnianie fałszywych wiadomości o prześladowaniu Kościoła w Polsce” i osadzenie w wiezieniu w Katowicach (w którym w czasie wojny oczekiwał na wykonanie kary śmierci).
- 19 lipca 1961
- Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.
- lato 1961
- Kuria Diecezjalna spełnia prośbę Blachnickiego i kieruje go na studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina. Studia umożliwiają mu pogłębienie i uporządkowanie duszpasterskich doświadczeń z lat pięćdziesiątych. Okres ten owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie.
- 1963
- Pisze pracę licencjacką pt. „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”.
- 1965
- Broni pracę doktorską pt. „Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”.
- 1973
- Habilituje się.
- 1966-77
- Jest redaktorem „Biuletynu Odnowy Liturgicznej” w „Collecthanea Theologica”.
- 1964-1972
- Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej. W oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II wypracowuje personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także koncepcje i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalna i teologie pastoralna ogólną.
- 1967
- Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej, wypracowuje koncepcje i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.
- 8 czerwca 1979
- Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.
- 1980
- Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.
- 10 grudnia 1981
- Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny.
- 1982
- Osiada w ośrodku polskim „Marianum” w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam prace duszpasterska wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”.
- czerwiec 1982
- Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Nawiązuje kontakty ekumeniczne z różnymi wspólnotami chrześcijańskimi i ruchami odnowy.
- 27 lutego 1987
- Umiera nagle w Carlsbergu.
- 17 lutego 1994
- Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
- 5 maja 1995
- Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski.
- 9 grudnia 1995
- Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny.
- 1 kwietnia 2000
- Doczesne szczątki Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego zostają przeniesione do Krościenka nad Dunajcem.
Opracował Marcin Miczek na podstawie:
ks. Adam Wodarczyk: Ks. Franciszek Blachnicki – życie i działalność w latach 1921-61, praca magisterska, Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne, Katowice 1993;
ks. Adam Wodarczyk: Ruch Światło-Życie. Osoba założyciela, historia ruchu i rozwój w archidiecezji katowickiej w: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1994-95, nr 27/28 ss. 343-357.
Źródło: http://www.katowice.oaza.pl/?id=historia.Blachnicki#tt
