| Wakacyjno-rekolekcyjna garść informacji oazowych. |
| SŁOWO MODERATORA DIECEZJALNEGO |
do Was w tym momencie i podzielić się kilkoma ważnymi informacjami. Niestety, czas wakacyjnego odpoczynku i letnich przygód powoli dobiega końca. Jednak nie jest to powód do smutku – wakacje zawsze wracają, a wraz z nimi kolejne piękne chwile i możliwości spotkań. Teraz natomiast stoimy u progu nowego etapu – czasu formacji i diakonii, który otwiera przed nami wiele szans do wzrostu duchowego, zaangażowania we wspólnocie oraz służby innym. To moment, aby z nową energią i świeżymi siłami, które przyniósł nam letni czas – rekolekcji i wypoczynku – wejść w dalszą drogę. Bardzo się cieszę, że mogę zwrócić się 1. ZMIANY, ZMIANY, ZMIANY… Pewnie wielu z nas może usłyszeć, że „czasy się zmieniły, człowiek się zmienił, świat dookoła zwariował”. Rzeczywiście – nieustannie wokół nas zachodzą zmiany, czasem tak prozaiczne jak organizacja ruchu z drogi dwukierunkowej w jednokierunkową… Dostrzegamy jednak, że obok zmian trudnych, bywają i te dobre, które wnoszą światło i nadzieję. Najgorzej, gdy boimy się zmian i nie jesteśmy gotowi otworzyć serca na przemianę, bo ta najważniejsza zmiana nie dzieje się „na zewnątrz”, lecz w nas samych. To właśnie wewnętrzna przemiana – a wręcz nawrócenie – stanowi istotę życia z Chrystusem Panem i prowadzi nas do coraz głębszej jedności z Nim. Gorąco cieszę się ze wszystkich duchowych przemian, które dokonały się podczas rekolekcji wakacyjnych. Szczególną radością napełniają serca świadectwa sióstr i braci, którzy uczynili Jezusa Chrystusa swoim Panem i Zbawicielem – to dopiero prawdziwa przemiana! Niezwykłe jest także doświadczenie tych, którzy przeżyli duchowe wyjście z niewoli oraz tych, którzy na nowo odkryli swoje miejsce w Kościele – powierzając się Ecclesia Mater – Mater Ecclesia. To właśnie te doświadczenia są najpiękniejszym owocem rekolekcji. Na szczeblu diecezjalnym również dokonały się zmiany. Zakończyła się trzyletnia służba Agnieszki i Rafała Staszewskich oraz ks. Wenancjusza Zmudy. Jak już wszystkim wiadomo, nową parą diecezjalną Domowego Kościoła zostali Joanna i Marek Dłuscy, a opiekunem kręgu diecezjalnego został ks. dr Janusz Tomczak. To zmiany personalne, które – choć widoczne na zewnątrz – nie zmieniają istoty naszej misji: nieustannie pozostajemy wezwani do służby jedności w Duchu Świętym. W tym miejscu z całego serca pragnę podziękować Agnieszce i Rafałowi oraz ks. Wenancjuszowi za ich pełną oddania, pokornej miłości i niezwykle owocną posługę. Wasze świadectwo wiary, cierpliwe towarzyszenie małżeństwom i troska o wspólnotę były dla nas wszystkich znakiem obecności Pana Boga pośród nas. Z wdzięcznością przyjmujemy dobro, które zasialiście, i wierzymy, że te owoce będą nadal wzrastać. Niech Pan wynagrodzi Waszą służbę swoim pokojem i błogosławieństwem. 2. SŁUŻBA JEDNOŚCI Święty Paweł w Kościele Apostolskim bardzo mocno oddał się swojej misji i swojemu powołaniu. Widzimy to w jego działalności misyjnej, którą relacjonują Dzieje Apostolskie. Czytając Nowy Testament, możemy także zauważyć Jego listy skierowane do konkretnych wspólnot, przeżywających konkretne sytuacje, trudy, problemy i kryzysy. Apostoł Narodów nie tylko kieruje pouczenia do wspólnot w Rzymie, Efezie…, ale zostawia także wspaniałe myśli teologiczne dla nas – dzisiaj. W Pierwszym Liście do Koryntian apostoł Paweł pisze: Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało [1 Kor 12,12-13]. Choć różni jesteśmy, z różnych domów, tradycji, kultur pochodzimy, wezwani jesteśmy „aby stanowić jedno”. Doskonale wiemy, że to nie jest łatwe zadanie – stąd też otrzymaliśmy Ducha Świętego. To On jest tym, który w tej szczególnej misji może nam pomóc. Przekonany był o tym Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki, który pisał tak: Właśnie po to jest dany Duch Święty, abyśmy wszyscy stanowili jedno ciało. I to jest sprawdzian, to jest niezawodne, ostateczne, jedyne kryterium tego, czy naprawdę Duch Święty działa, czy naprawdę Jemu można przypisać takie czy inne działania. Wszystkie działania, które prowadzą do jedności, pochodzą od Ducha. A to, co rozbija jedność, nie może pochodzić od Niego. Wtedy podszywa się pod Ducha Świętego zły duch albo nasz ludzki duch podległy błędom, skażeniom, nie oczyszczony jeszcze całkowicie. Dlatego niestety jest taka rzeczywistość, że istnieje wiele Kościołów, wiele ugrupowań, ruchów, które wszystkie powołują się na tego samego Ducha, a pomiędzy sobą są skłócone, rozbite [ks. Franciszek Blachnicki, Jedność i Diakonia, Wydawnictwo Światło-Życie, Kraków 2009, s. 51]. Te słowa uświadamiają nam, jak wielka odpowiedzialność spoczywa na każdym z nas. Duch Święty nie został nam dany jedynie po to, byśmy doświadczali chwilowych uniesień, pięknych emocji czy wzruszeń podczas rekolekcji. On jest Tym, który wzywa, abyśmy codziennie podejmowali trud budowania jedności – w naszych rodzinach, wspólnotach, kręgach, parafiach i całym Kościele. Czy może właśnie brak wołania o Ducha Świętego nie stanowi naszej porażki? Czy to zaniedbanie relacji z Nim? Sprowadzenie więzi z Nim do niższego poziomu – pamiętanie o Nim tylko podczas trzynastego dnia rekolekcji oazy wielkiej, albo jedynie na rozpoczęcie modlitwy podczas Dni Wspólnoty? Pytanie jest jeszcze bardziej osobiste: czy moje życie, moje codzienne wybory, moje słowa i relacje są naprawdę przepełnione Duchem Świętym? Jeśli tak, wtedy z pewnością będę służył jedności. Jeśli nie – to najwyższy czas, aby wołać: „Przyjdź, Duchu Święty, i uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju i jedności”. 3. OD FORMACJI DO DIAKONII W realiach współczesnego świata, naznaczonego dynamicznymi przemianami społecznymi i kulturowymi, coraz wyraźniej dostrzegamy, że wiele rodzin nie jest w stanie przekazać swoim dzieciom podstaw chrześcijańskiego wychowania ani wprowadzić ich w życie wiary. Z tego względu wspólnoty kościelne, a zwłaszcza parafie, stają wobec pilnego i odpowiedzialnego zadania przejęcia roli środowiska formacyjnego. To one powinny otaczać troską człowieka na wszystkich etapach jego rozwoju – od wczesnego dzieciństwa, przez okres dorastania i dojrzewania, aż po dorosłość i wiek podeszły. Kościół, stając się duchowym domem, jest wezwany do towarzyszenia wiernym w ich codziennym życiu, aby formacja chrześcijańska miała charakter całościowy i nieprzerwany, obejmując nie tylko nauczanie prawd wiary, ale również kształtowanie postaw, sumienia i stylu życia zgodnego z Ewangelią. Święty Jan Paweł II zauważył, że: Chodzi o formowanie autentycznych chrześcijan, co nie może się odbywać bez głębokiego osobistego zaangażowania nauczycieli i uczniów. Oznacza to również nadanie całemu temu procesowi silnego charakteru misyjnego, który sprawi, że chrześcijanie będą gotowi i zdolni do dawania jasnego świadectwa swojej wiary we wszystkich okolicznościach życia. Tylko w ten sposób „misja stała”, która jest naszym wielkim celem duszpasterskim, może stać się konkretną rzeczywistością, nie tylko poprzez specjalne programy, ale także i przede wszystkim w codziennym życiu naszej diecezji we wszystkich jego wymiarach [Św. Jan Paweł II, Orędzie do Diecezji Rzymskiej, Watykan, 14 II 2001]. Formacja chrześcijan pozostaje ważnym celem naszego Ruchu, we wszystkich jego gałęziach. Formowanie, które w naszej perspektywie dokonuje się przez powtórzony katechumenat, nie może zatrzymywać się na samym procesie wzrastania. Owocem tej formacji jest zawsze posłanie do służby – przyjęcie wezwania do oddania siebie Bogu i ludziom, poprzez dar bycia animatorem, członkiem konkretnej specjalistycznej diakonii czy współtwórcą życia wspólnoty. Delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Ruchu Światło-Życie, bp Krzysztof Włodarczyk, w homilii wygłoszonej podczas podsumowania Oaz Żywego Kościoła 2025 w kaplicy CKWC w Krościenku, we wspomnienie Matki Bożej Częstochowskiej (26.08.2025), podkreślił, że: „wiemy, że nie można ciągle rozpoznawać, tak samo jak nie można w naszym ruchu nieustannie się tylko formować i formować, tylko trzeba wejść diakonię. Trzeba po prostu też konkretnie działać – służyć”. To właśnie jest istota naszej drogi – formacja dla misji. Uczymy się nie po to, by zatrzymać w sobie wiedzę czy doświadczenie, ale aby stawać się darem dla innych. Każdy z nas, niezależnie od wieku, zdolności czy miejsca życia, jest wezwany, by znaleźć przestrzeń służby: w małżeństwie i rodzinie, w parafii, we wspólnocie, w diakonii. Jeśli zatrzymamy się tylko na „ciągłym formowaniu”, grozi nam ryzyko duchowej stagnacji. Dlatego dziś warto postawić sobie pytanie: gdzie konkretnie Pan Bóg posyła mnie do służby? Jakim charyzmatem mogę ubogacić moją wspólnotę i Kościół? Niech to wezwanie stanie się dla nas impulsem, by jeszcze gorliwiej podejmować formację – ale zawsze z perspektywą wyjścia ku drugiemu. Tylko wtedy Ruch Światło-Życie pozostanie wierny swojemu powołaniu: wychowywać do dojrzałości w Chrystusie, która wyraża się w postawie służby i gotowości oddania życia dla Boga i braci. 4. CENTRUM ŚWIATŁO-ŻYCIE W DIECEZJI Miniony rok był dla nas czasem wielu działań i inicjatyw, z których część udało się doprowadzić do końca. Szczególnie ważnym wydarzeniem było powołanie stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie Diecezji Bydgoskiej”, które wymagało sporo pracy i zaangażowania. Kwestia domu diecezjalnego Ruchu Światło-Życie pozostaje nadal otwarta. Wracaliśmy już do niej kilkukrotnie i wierzę, że dzięki naszej modlitwie, cierpliwości i dalszemu dialogowi uda się w odpowiednim czasie znaleźć dobre rozwiązanie. To ważna sprawa dla przyszłości Ruchu w naszej diecezji. Moja kadencja Moderatora Diecezjalnego dobiega końca w czerwcu 2026 roku. Mam nadzieję, że do tego czasu uda się znaleźć dobre rozwiązanie, które pozwoli mojemu następcy jeszcze pełniej realizować posługę dla wspólnoty. Zgodnie ze Statutem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie” wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Diecezjalnego dokonuje Diecezjalna Kongregacja Diakonii (§ 24). Dziękuję Wam wszystkim za dotychczasową współpracę i wsparcie. Wasz Moderator, ks. Paweł Rybka Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie Diecezji Bydgoskiej |
| INTENCJE MODLITEWNE: 1. O światło Ducha Świętego dla nowej Pary Diecezjalnej Domowego Kościoła: Marka i Joanny Dłuskich oraz Moderatora Domowego Kościoła – ks. dr. Janusza Tomczaka, 2. O liczne powołania kapłańskie, zakonne i misyjne oraz święte powołania biskupie, 3. Dziękczynna za nadanie osobowości cywilno-prawnej przez MSWiA Diecezjalnemu Stowarzyszeniu Ruchu Światło-Życie Diecezji Bydgoskiej, 4.O Diecezjalne Centrum dla Ruchu Światło-Życie Diecezji Bydgoskiej, 5. W intencji dzieł ewangelizacyjnych i formacyjnych podejmowanych po zakończonych Oazach Żywego Kościoła 2025 |
